Birkaç gündür aklımda gezinen bir düşünce var. Daha önceleri de bunu düşünmüştüm fakat son iki gündür karşılaştıklarım üzerinde daha fazla düşünmeme neden oldu?
Dezavantajlı bölgede yetişen ve bu bölgede okula giden öğrencilerin içinde bulunduğu şartlar ve bunun ötesinde sahip oldukları becerilerle ilgili bir durum bu.
Yoksulluk, ebeveynlerinin çocuklarına destek olma noktasındaki yetersizlikleri bunların üstüne de denemeden, onlara fırsatlar yaratmadan ve sahip oldukları beceri ve tutumları tam anlamadan bizlerin “buradan bu kadar olur” düşüncesinin yarattığı durum
Peki gerçekten durum böyle mi?
Bu dezavantajlı bölgede yetişen çocuklar; bugün her imkana sahip bölge çocuklarına göre avantajlı oldukları yerler var mı? Hepimiz çocuklarımızın sokakta oynayamadıklarından, doğayı tanımadıklarından, önlerine çıkan herhangi bir durumla baş edemediklerinden şikayetleniriz. Baktığımızda bu çocukların sokakta oldukça fazla vakit geçirdiklerini, doğayı daha iyi tanıdıklarını ve buralarda karşılaştıkları problemleri çözmede kendilerinin bir çaba içerisine girdiklerini ve çözdüklerini görebiliyoruz. Nasıl çözdükleri konusu tartışılabilir?
Şunu çok net söyleyebilirim ki ebeveynlerinden ve yakın çevrelerinden aldıkları / alamadıkları destek onlar için yeterince yol gösterici olmuyor. Bu çevreden sonra ilk girdikleri kurallı ve kontrollü çevre okullar ve destek bekledikleri kişiler de öğretmenleri oluyor.
Ve bizim işimiz aslında burada başlıyor!
Bizlerin sahip olduğu önyargılar ki bunların başında “burada bu kadar olur” yada “ne yapsak, nasıl olsa durum ortada bunlardan ne olur ki” gibi cümleler, bizi daha baştan konfor alanı yaratmaya ve burada kalmaya itiyor maalesef.
Her başı sıkıştığında ya da karşılaştığı problemi ailesi çözdüğünde, akademik anlamda istemediği halde yoğunca desteklenen çocukların ve sosyo ekonomik anlamda daha iyi olan bölgelerdeki öğretmenlerin yoğun çabalarını ve ekstra gayretlerini görmemek elde değil!
Ancak dezavantajlı bölge çocukları gerçekten dezavantajlı olmayan bölge çocuklarına göre dezavantajlı mı? şöyle bir düşünüp, ters yüz ettiğimizde problem çözme, yılmama, girişkenlik vb. birçok konuda harika işler çıkarabilirler diye düşünüyorum.
Ama nasıl?
Kendi sosyal çevrelerinden, ebeveynlerinden alamadıkları desteği alabilecekleri yer ve kişiler, kimler ve nereleridir?
Cevabı hepimiz biliyoruz.
Bu çocukların tek şansları öğretmenleri! Sonrasında okulları!
Dünyada yapılan araştırmalarda öğrencilerin öğrenmelerinde yüzde 35 oranla öğretmenler en yüksek etkiye sahip ve en kolay değiştirilebilecek faktör olarak karşımıza çıkıyor. Onun içindir ki dezavantajlı bölge meselesine önyargılarımızdan kurtularak bakmak bu çocuklar için yeni bir bakış açısı kazanmamızı sağlayabilir.
İyi bir öğretmen bu çocukların başına gelebilecek en iyi şey olabilir! Ne dersiniz?
Mayıs 2018/ DENİZLİ
