Zenginleşmek, hayat tarzında kalite ve sağlıklı bir ömre erişebilmek isteyen toplumlarda her nesil bir önceki nesle göre nicelik bakımından mukayese edildiğinde kesinlikle ilerlemiş olmak mecburiyetindedir. Bu ilerleyiş somut teamüller gereğince önceki kuşağı vahşice aşağılamak, hor görmek yahut tepeden bakmak suretiyle değil bilakis ahlâken iletişim kurmak, etkileşim içerisinde olmak, sözlü ve yaşantısal tarihe önem vermek ve aynı zamanda eğitsel bilgiyi kullanabilme açısından örnekler oluşturabilmesiyle müstesnadır.
Eğitsel bilgi bu bakımdan toplumların gelişebilmesinde kullanılabilecek bir güçtür ve bu güç doğrudan devletin bir politikası olmak zorundadır. Bu gücün ne kadarı toplumun geniş tabanına yansıtılabiliyorsa ne kadarı geniş kitlelere ve mahallelere ulaşabiliyorsa, bu gücün karşısında inat ve direnç kırılabildiği sürece bunun neticesinde sosyolojik çözünmeler yerini sosyolojik birlikteliğe ve uyum içinde yaşama sürecine toplumu sürükler.
Toplumun ihyâ edilmesi, refah düzeyinin arttırılması, bilgiyle haşrolabilmesi düşünebilme ve mantıklı sorgulayabilme kabiliyetinin artış yönünde seyretmesiyle paraleldir. Aynı zamanda demokratik gücünü nasıl kullanabileceğini kavramış olması en kritik noktadır. Bu paralellik okullara yüklenen misyon ve vizyonlarla ancak mümkün olabilir. Bu bakımdan tabandan tavana istikrarlı bir gelişimi hedefleyen memleketlerin Eğitim Bakanlıkları ve ilgili departmanları ülkelerinde ayağı yere basan ve kendilerine özgü eğitim model ve stratejilerini geliştirmiş ve çağdaşlığı koruyabilmek anlamında gerekli reformlarla asırlardır kurguladıkları bu gücü uygulamaktadır.
Bugün Finlandiya, Norveç, İsveç gibi devletler günümüzden 200 yıl önce müstemleke memleket hâline gelme tedirginliği içerisindeydi. Devlet ricallerinin büyük korkusunu kazanmış olan Rusya’dan endişe etmekteydiler. Yıkılmaktan ve öz kimlikleriyle tekrardan var olamamaktan endişe duymaktaydılar. Dolayısıyla Finlandiya’da Fin Tarih Kurumu’nun yaptığı açıklamaya göre 1867’de henüz Prensliğini yeni kazanmış olan Finlandiya’dan Rusya endişesi dolayısıyla aydın nüfusunun %14’ü Amerika’ya göç etmişti. Ve Finlandiya 1960’a gelene kadar balçıkla sıvanmış bir toplumu, cehalet, hurafelerle akraba olmuş bir toplumu yalnızca Fin kültür ögeleri çerçevesinde okulları vasıtasıyla hayalcilikten uzak, rasyonel çizgide yeniden yapılandırdı ve günümüzdeki vaziyete sandığımız gibi tavus tüyü kaplı gümüş bir tepside ulaşmadı.
Hindistan, bizim naçizane tabandan (köyden) kalkınma hamlemiz olan “Köy Enstitüleri” planlamamızı doğrudan öğrenerek ve ülkesinin gerçeklerine uygun şekilde entegre ederek bugün karmaşık kültür ve yaşantısına rağmen çekirdekte bilimsel gelişmişliğe ulaşma konusunda zaman aşımını en aza indirgedi ve bizden 48 yıl önce yeni coğrafi keşiflerin gerçekleştirildiği uzaya temas etmeyi başardı. Dikkat ediniz, bu coğrafi keşifler sürecini de göz göre göre kaçırmaktayız.
Ve biz, Milli Eğitim Bakanlığı’nın temel kanunlarına riayet edecek şekilde Milli Eğitim’imizin yeniden organize edilmesinde ısrarcı olmazsak, okul içerisindeki girdilerin (öğrenci) çıktı (mezun öğrenci) oldukları vakitte gelişim gösterebilmesi için düzgün ve planlı bir ülke kurgulamaya gayret etmezsek, toplumun tiftiklenmesini sağlayan problemlere çocukluktan çare üretmezsek, müfredatı siyasi hesaplaşmadan arındıramazsak, ayağı Anadolu’da yere basmayan, bize ait olmayan ve gerçeklikten uzak eğitim model ve stratejileri uygulamaya devam etmekte ısrarcı olursak maalesef toplumun her mahallesi olarak gün gelir rakibimiz Almanya değil Hindistan dahi olabilir. Artık sistem kurgulayan kalemimizin ucunu açma, isme ve kişiye göre düzenlemelerden kaçınma ve bilakaydüşart gerçeklerimizle yüzleşerek etkili bir yol haritası kurgulama zorunluluğu içerisinde olduğumuzu kabûl etme zamanıdır.
Mertcan ABBASOĞLU
Sosyal Bilgiler Öğretmeni
