Öğretmenler Birlik Olamaz!!!
Ülkemizde öğretmen camiası ezici bir çoğunlukla alt gelir gurubunun, ya da kırsal kesim ailelerin çocuklarıdır. Bu kesimdeki aileler çocuklarını daha çok gelenekçi anlayışla yetiştirirler.
Öğretmenlerimizin, çocukluk dönemi yetişme şartları nedeniyle ekseriyetinin sosyal dokularında öz güven eksikliği vardır. Kimseye karışmayayım, kimseyi karşıma almayayım, kimsenin gözüne batmayayım, gözümü kapatırım işimi yaparım anlayışı hakimdir.
Okullarımızda eğitim öğretim yılının başında, ortasında, sonunda ve ihtiyaç duyuldukça Öğretmenler kurulu toplantıları yapılır.
Özellikle dönem başında yapılan kurul toplantıları o yılın eğitim ve öğretiminin, koordinasyonu, iyileştirme ve verimliliği artırma çalışmalarının planlamasıdır.
Bu planlamalar yapılırken kurulda her öğretmen düşünce, kanaat ve fikirleriyle katkıda bulunması gerekir. Bu kurullarda öneri ve fikirlerin tartışılıp ortak paydada buluşarak kararlar alınması gerekir. Bu şekilde yapılan bir eğitim planlamasında, okuldaki her bir öğretmen kendi fikir ve önerilerinden bir şeyler bulur. Alınan kararlara her bir öğretmen sahip çıkar. Kararların uygulanmasında ve başarıya ulaşmasında sorumluluk duyar. Okulun çalışma iklimini zenginleştirir ve kurum kültürü kazandırır.
Bu işleyiş öğretmenler odası dedikodusunu, okul idaresini arkadan eleştirip, toplantıda sus pus olmayı bitirir.
Üzülerek ifade edeyim ülkemizdeki okulların büyük büyük çoğunluğunda işleyiş böyle olmaz. Okul idaresi o yılın planlamasını kendi kafasında yapmıştır. Kurul toplantısında kendi aldığı kararları dikte eder. Hiç bir öğretmen görüş ve fikir beyan etmez, kuzu kuzu dinler ve toplantı sadece okul müdürünün aldığı kararları duyurmasıyla biter.
Toplantıda konuşmayan öğretmenlerimiz, toplantı dışında idarecileri eleştiri yağmuruna tutarlar. Öğretmenler odası dedi kodu odasına dönüşür.
Yukarıda saydığım sebeplerden olsa gerek; eğitim sendikaları sadece siyasi güç odaklarının arka bahçesi durumundadır.
Eğitim çalışanlarının çalışma şartlarının belirsizliği, sosyal ve ekonomik yetersizliği yıllardan beri kanayan yaradır.
Yakın zamanda “Öğretmenlik Meslek Kanunu” çıkarıldı. Öğretmenlerin görev alanını, mesaisini, çalışma şartlarını, sorumluluklarını, yaptığı angarya işleri düzenleyen hiç bir madde yoktu.
Bu kanun biz eğitimciler için bir kış mevsiminde çıkarıldığında, bizim eğitim sendikaları kış uykusundaydı. Uyandıklarında uzman ve baş öğretmenlik sınavları yapılıyordu.
Sonuç bir iki boş lakırtı ve topluma mizansen olan o sınav yapıldı. Öğretmenler arasında gelir adaletsizliği oluşturuldu.
Ne yazık ki öğretmenleri ortak paydada buluşturacak ne bir sendika, ne de bir STK vardı.
Ülkemizde bir milyonun üzerinde öğretmen var. Çarpanlarıyla beraber en az üç milyonluk devasa bir sosyal güç oluşturuyor. O sosyal ve yeri geldiğinde siyasi gücü birleştirecek bir maya yok.
Öğretmen okur yazar olması gerekirken her şeye sadece bakar kör oldu. Bu yazıyı buraya kadar okuyan varsa lütfen yoruma bir nokta koysun.
Bütün saydığım bu sebeplerden dolayı, bana neci, kendi günü birlik mesaisi dışında etliye, sütlüye dokunmayan, büyük bir sayısal çoğunluk ama niteliksel azınlık, sessiz sedasız, azıcık aşım ağrımaz başım anlayışı devam ediyor.
Son söz:
Her devrin bir senaristi, bir de senaryosu var. Herkes kendi karakterini oynar…
04.07.2023
Mustafa TAHSİN
