Telafi eğitimleri adı altında yapılan etkinlikler tamamlanmak üzere, yaz sezonu çabuk geçiyor ve herhangi bir olumsuz durum yaşanmazsa okulların Eylül ayında yeniden açılacağını öğrendik. Çocukların ve personelin yıl boyunca yüz yüze okullara güvenli bir şekilde dönüp dönemeyecekleri konusunda cevaplanmamış birçok soru var. Ebeveynler, uzaktan eğitimin sürebileceği düşüncesiyle şimdiden paniğe kapıldılar. Önümüzdeki yıl çocukların eğitimini iyileştirmek için yapılabilecek pek çok şey var ama bir an önce başlamamız gerekiyor.
Eğitimle ilgili kararları alanlar, çocuklara ev dışında gerçekleşen sağlam bir eğitim sağlama ihtiyacını dengelemek ve aynı zamanda okulların herkes için güvenli olduğundan emin olmak adına yeni projeler ortaya koymalılar.Ben de dahil olmak üzere birçok öğretmen, çocukların okula dönememesinin sosyal, duygusal ve akademik beceriler üzerindeki etkisinden endişe duyuyor. Ve diğerleriyle aynı fikirdeyim, yüz yüze eğitime geri dönemezsek, öğrencilerin öğrenme açığı daha da büyüyecektir. Ayrıca ebeveynleri düşük gelirli ve işşizlik problemi yaşayan öğrenciler ve dezavantajlı gruplar sistemden daha fazla uzaklaşma hatta ayrılma riskiyle karşı karşıya kalabilirler.
Artık daha tecrübeli olduğumuz söyleniyor. Yılın en azından bir bölümünün çoğu çocuk için uzaktan öğrenmeyi içermesini beklediğimizi biliyoruz. Bazı okullar yılın başında hibrit modelleri tercih ederken, diğer okullar yüz yüze derslerle başlamaya çalışacak. Ama öyle ya da böyle, aşılar yaygınlaşana kadar, okullar önümüzdeki yılda kısa veya uzun vadeli kapanma riskiyle karşı karşıya. Herkesin hazır olması gerekiyor çünkü eğitimde az önce yaşadığımız zorlukların tekrarlanmasını istemiyoruz.
Şimdiden hazırlanmamız gerekiyor. Sistemlerin esnek ve yaratıcı olması önemli olacaktır. Okulların ayrıca velilerle çok daha yüksek düzeyde ilişki kurması ve onları karar verme sürecine dahil etmesi gerekecektir. Eylülde okula hazırlanırken akılda tutulması gereken bazı temel bileşenler şunlardır:
- Öğretmenlere uzaktan öğrenme konusunda eğitim verilmelidir. Bölgeler arası farklılıkları azaltıcı yönde mesleki gelişim, rehberlik ve kaynaklar sağlamalıdır. Online eğitim yeni bir kavram değil, değişen eğitim ve teknoloji anlayışı çerçevesinde öğrenilmesi ve uygulanması gereken bir beceridir. Her bölgede uzaktan öğretim konusunda uzmanlığa sahip olacak bir öğretmen ordusu yetiştirmek, başarının anahtarıdır.
- “Yoğunlaştırma” herkesin yeni kelime hazinesi olmalıdır. Maske takmanın yanı sıra, kişiler başkalarıyla uzun süre yakın temasta bulunmamalıdır. Okul binaları, öğretmen ve öğrencilerin yeterli alana sahip olabileceği bir alan sağlayamıyorsa, her alandaki kişi sayısını sınırlamalıdır. Aşırı kalabalık, maske takmak bile riskli olacaktır.
- Yaz kampları ve okul dışı programlar gibi programlar, yüz yüze derslere katılmayan çocuklar için uzaktan eğitim merkezlerine dönüşebilir. Karma bir program seçen okullar, çocukların sosyal deneyimler için gün boyunca güvenle gidebilecekleri yerler geliştirmek ve ebeveynlerin çalışmasına ve aile bakımına yönelmesine olanak tanıyan uzaktan eğitim sınıflarına destek sağlamak için alan programlarıyla birlikte çalışabilir.
- Tüm öğrencilerin ülke genelinde çevrimiçi eğitim için kullanılabilir bir cihaza sahip olduğundan emin olun. Elektronik cihazlar kalemler kadar gereklidir. Onlarsız çocukları eğitemeyiz.
- WIFI gerekli bir yardımcı program olarak kabul edilmelidir (su ve elektrik gibi). Öğrenciler ve öğretmenler internet erişimine ihtiyaç duyar. Erişim olmadan, bir öğretmenin bir Google Dokümanı oluşturmak için ne kadar zaman harcadığı önemli değildir, çünkü herkesin bu dökümanı görebilmesi gerekir.
- Öğretmenin doğrudan rehberliği anahtardır. Ödevler ve önceden kaydedilmiş videolar sağlamanın insan etkileşiminin (bu etkileşim sanal olsa bile) yerini tutmayacağını öğrendik. Eğitimin çevrimiçi olarak mı yoksa yüz yüze mi verildiğine bakılmaksızın, çocuklar öğretmenlerle günlük canlı iletişim kurmalıdır. Çocuklar kendi kendilerine öğrenemezler. Eğitimli öğretmenler tarafından doğrudan eğitime ihtiyaçları var.
- Uzaktan öğrenmeyi geliştirmek için artan sosyal öğrenmeye ihtiyaç vardır. Tek başına eğitim, becerileri geliştirmek ve kavramları öğrenmek için keşfetmek, tartışmak, yaratmak ve başkalarıyla birlikte çalışmakla aynı şey değildir.
- Çocukların öğretmenlerin sağlamaya çalıştığı eğitimi gerçekten aldıklarından emin olmak için ebeveynlerle sık sık iletişim kurmak gerekir. Eğitimde bir paradigma değişikliğine ihtiyacımız var. Çocuklara öğretmek iki yönlü bir yol haline gelmelidir. Öğretmenlerin ödev ve etkinlik paketleri sunması yeterli değildir. Öğretmenlerin talimat vermesi ve ebeveynlerin neyin işe yaradığı ve nelerin değiştirilmesi gerektiği konusunda öğretmenlerle iletişim kurması gerekir. Öğretmenler ve ebeveynler arasında haftalık iletişim ile sürekli bir geri bildirim döngüsü olmalıdır.
- Özel eğitim gözardı edilemez. Çocukların öğrenmek için belirli bir müfredat, talimat veya desteğe ihtiyacı varsa, evde veya okul binasında öğrenmeleri önemli değildir. Okullar, eğitim ortamından bağımsız olarak bir bireyselleştirilmiş eğitim planı (BEP) kapsamında aynı miktarda ve türde eğitim sağlamalıdır. Çevrimiçi öğrenmeyi kolaylaştırmak için değişiklikler yapılabilir, ancak okullar (BEP) ‘den vazgeçemez veya sağlanan hizmetleri azaltamaz. Aslında, birçok çocuk çevrimiçi öğrenmeyle daha fazla hizmete ihtiyaç duyabilir, daha az değil. Ve talimat yüz yüze (sanal veya yerinde) olmalıdır. Aksi takdirde, zaten akademik olarak mücadele eden çocuklar daha da geride kalacaklardır.
Tüm bu öğeler kritik olsa da, pandemi öğreniminin çocuklar ve aileleri üzerinde aldığı duygusal yükü hafife alamayız. Çocuklarımız sayısız kayıpla karşı karşıya kaldı ve sağlık, ekonomik, aile ve eğitim stresleri altında yaşıyor. Bu stres düzeyi kısa vadede tolere edilebilir, ancak uzun vadede değil. Gelişen çocuklar üzerinde sınırsız stresin etkileri hakkında yapılan araştırmaların sonuçlarına dönük tedbirler alınmalıdır. Çocuklar üzerindeki duygusal etkiyi ele almak için çalışmamız çok önemlidir, aksi takdirde kalıcı sonuçlar doğar.
Aileleri, çocukları okula (evde veya okul binalarında) geri dönüşe hazırlamak için Ağustos ayının ortasında başlayacak 2-3 haftalık bir geçiş planı uygulamaya konulabilir. Okullar başladığında, öğretmenler, okulun ilk birkaç haftasında tüm öğrencilerde stres ve kaygıyı gidermek için doğrudan talimat ve destek sağlamalıdır. Buna ek olarak, ebeveynler ve öğretmenler, çocukları kimin en savunmasız olduğunu belirlemek için değerlendirmeli ve kaygının etkisini en aza indirmek için özel olarak tasarlanmış danışmanlık sağlamalıdır.
Çoğu çocuk, okula geri dönerken stres ve kaygı göstermenin bir yolunu bulur. Yetişkinler olarak, uygun yardımla hızlı bir şekilde müdahale etmeliyiz. Akademik konularda kayıp öğrenmeyi değerlendirmeye ek olarak, tüm okullar zaman içinde izledikleri sosyal ve duygusal işleyişin değerlendirmelerini sağlamalıdır.
Çocukların sosyal ve duygusal ihtiyaçlarını karşılamak zor olacaktır. Az ya da çok, çocuklar, okulların uyarılmadan tekrar kapanacağına dair bir beklenti korkusu yaşayacaklar. Davranışçılar bu kavramı bir deneme koşullandırması olarak adlandırırlar. Çocuklar, okulların herhangi bir hazırlık yapmadan kapanma deneyimini zaten yaşadılar ve birçoğu aynı şeyin tekrar olup olmayacağını görmek için bekliyor olacak. Bu beklenti kaygısı çocukların davranışlarında görülebilir ve gerektiğinde hızlı bir şekilde müdahale edebilmek için stres belirtilerini dikkatli bir şekilde değerlendirmeli ve izlemeliyiz.
Pek çok çocuk, özellikle küçük çocuklar, birkaç aydır okula gitmemenin etkilerini şimdiden sergilemeye başladı. Hem sosyal hem de akademik beceriler üzerindeki etki, uygun adımlarla sınırlandırılabilir.
Önümüzde uzun bir yol var ve proaktif olmamız gerekiyor. Çocuklar kayıp bir eğitim yılını göze alamazlar ve bu kovid gölgesinde geçtiğimiz yıl kahramanlık yapan anne babaların önümüzdeki yıl okullardan daha fazla desteğe ihtiyacı var.
Yol açık ve çocuklarımızın geleceği tehlikede. Beklemek için zaman yok.