Merhabaaaaa :) Nasılsınız?
Ben genel itibariyle iyiyim. Sizlerin de iyi olduğunuza inanmak istiyorum. Arada bulutlanıyor olsak bile o durumun, hissiyatında zamanla kendini dağıtmasına izin verdiğimizi düşünüyorum. Her zaman güneşli olamayız zaten gökyüzü gibiyiz ne de olsa. O derin maviliğin sonsuzluğu gibi iç dünyamız ve o iç dünyamızı arada perdeleyen bulut geçişlerimiz var. Doğan ve batan güneş gibi duygularımız, güneşin ayı aydınlattığı gibi hayatımıza rehber olan anılarımız var.
5-6 yaşlarındaymışım. Müstakil, bahçeli bir evimiz vardı. Ara katta yatak odalarımız bulunuyordu. Benim odam ortadaki, geniş ve pembe odaydı. Merdivenlerden sürekli inip çıkmama dahi rahatsız olan annem, artık bir yerden sonra beni salmıştı. Odamda onun derli toplu dizdiği çekmecelerimi kendimce eğlenmek için biraz dağıtmışım (!) :) Her bir kombin yaptığımda aşağıya koşa koşa inerek heyecanla gösterdiğim kombinler, onun dizi izlerken ki dikkatini dağıtıyordu. Bu dikkat dağınıklığı onda sinire sebep olmuştu. Oluşan bu sinir ise o an olumsuz yönde hareketlenmesine yol açmış. Ben hatırlamıyorum. Ama o her defasında biraz üzülerek ama çokça gülerek anlatıyor. Ah anne.
‘’Yeteeeer, dedim diyor. Odasına bir çıktım tüm kıyafetler darmadağınık, bir sürü laf saydım o an sinirimden ellerine vurdum. Ne bu odanın hali, hepsini toplayacaksın, yukarıya çıktığımda bütün oda toparlanmış olacak Emira’’ dedim diyor. Sonra ardından dudaklarını ısırarak ekliyor her defasında. ‘’Ben bir hışımla aşağıya indim, o an ellerine vurdum diye kendimi kötü hissettim. Biraz zaman geçince yukarıya çıktım kapısında biraz aralık vardı gizlice içeriye baktım. İçini çeke çeke o minik elleriyle bir yandan yüzünü siliyor bir yandan kıyafetlerini kendince ters düz edip katlayıp çekmecelere koyuyordu. İçim gitti sarmak istedim içeriye geçip, yapamadım indim aşağıya. ‘’ diye anlatıyor. Her anlattığında ben ya da yanımızda kim varsa karşılık veriyoruz kendisine. Bu verdiğimiz karşılığa kendisi her defasında aynı cümleleri söylüyor. ‘’Tamam üzüldüm, keşke yapmasaydım ama bak odasını, evini asla dağıtmaz, kendi toplamasaydı sonra yine dağıtırdı.’’
Oy annem oy, bu davranışı böyle kazandırmak zorunda mıydın acaba? Neyse eleştirmiyorum artık seni. Sende öyle görmüşsün ne yapalım. Zararın neresinden dönersek kar. Hem zaten eleştirdikçe bu sefer seninle yeniden inşa etmeye çalıştığım bağ zarar görüyor. Öyle de böyle de seni çok seviyorum. Seni eleştirmek yerine, sana ve çevreye bir şekilde bu davranışın bu yoldan kazandırılmasının zararlarını anlatıp, olması gerekeni göstermeye çalışıyorum. Kendi hayatıma ve çocuklarım gibi olan çocuklara olması gereken şekilde…
Gelelim onun söylediği bu cümleye ‘’kendi toplamasaydı sonra yine dağıtırdı’’. Zihnimizi, duygularımızı, odamızı, çalışma masamızı, mutfağı, dolabı… vs. dağıtıyoruz elbet. Çok düzenliyimdir diyen bile illa bir yerde bir dağınıklık ile karşı karşıya kalıyordur. Dağınık kelimesinin anlamını Google üzerinden sorguladığımızda;
*bir arada bulunmayan, birbirinden ayrı durumda olan, birbiriyle bağlantısı olmayan,
*dağılmış, düzeni bozulmuş, karışık durumda olan,
*geniş bir alana yayılmış olan,
*düzeni bozuk, karışık,
*düzensiz, düzeni olmayan,
*(düşünce, akıl, anlık vb. için) bulanık, karışık, toparlanmaz durumda olan diye farklı farklı kalıplarda karşımıza çıkıyor.
Günlerimizin içinde sık sık yaşıyoruz dağınıklık durumlarını, içsel olan dağınıklık olayına hiç girmeyeceğim burada ama söylemeden de geçemeyeceğim. Bu aralar arkadaşlarla olan sohbetlerde pek sık gündeme geliyor. Kendi dağıldı, kendi toparlanmalı. Nedeninin cevabı uzuuun. Gerek senden benden gerek bir uzmandan destek istemek ise yine ondan olmalı. Kendi yardım istemeli çocuk da yetişkin de… Çünkü ancak o zaman çaba gösterir süreç içinde. Ayrıca yardım isteyebilmek ayrı bir başarı. Yanında olan varlığını hissetmeli ama sana seslenmeden elini uzatmamalısın.
Hadi biz çocuklarımıza bakalım. Sınıf düzeninde, ebeveynler ise evdeki düzende problemlerle karşılaşabiliyor. 4 sene önce bir öğrencim oyun zamanından sonra sınıfı toparlamamak için ciddi bir direnç gösteriyordu. Bunun yanında ‘’Sibel’i çağırın o toplasın evimizi topladığı gibi’’ diyordu. Lütfen önce siz düzenli olun, gerekiyorsa bilerek dağıtın, o dağınıklığınızın oluşturduğu problemleri kendi kendinize sesli konuşarak ona duyurun ve alanınızı toparlayın. Düzenledikten sonra da düzenin getirilerini sesli olarak dile getirin. Belki bununla ilgili hikayeler gece eşlik edebilir size. Ama lütfen kendi alanlarında, kendi düzenlemelerini yapsınlar. İlk zamanlar ya da acil durumlarda eşlik edelim, yardımcı olalım ama genel itibariyle kendi sorumluluklarını bilsinler. Bu basit düzenlemeleri yapamayan birçok insan yetişkinlik döneminde de desteğe ihtiyaç duyuyor ya da sorumlulukları başkalarına yıkıyor. Örnekler çoooook. En son babamla yaptığımız sohbetten geriye kalanı yazayım size. Sınava giren bir yetişkin sınav kurallarını bilmesine rağmen kimliğini unutuyor olması… Heyecanınızı anlıyorum ama işte öze baktığımızda hepsi aynı kapıya çıkıyor.
Hadi bakalım harekete geçelim dağılan yerleri düzenlemeye. Ben yeni sınıfımı, bodrum katı ve giysi dolabımın yanındaki haftalardır beni bekleyen alandaki dağınıklığı toparlamaya gidiyorum. Peki ya siz ? :)
Görüşürüüüüüzzzz :)
Not: Velilerimizle fiziksel dağınıklık üzerine daha detaylı paylaşımlar yapıyoruz. Burada esas ifade etmek istediğim şey ‘’duygusal, zihinsel ve fiziksel dağınıklık’’ çocukta da yetişkinde de aslında birbiriyle ilişkilidir. Sakin ve anlayarak yaşamaya özen gösterelim. Çocuklarımızdaki spesifik bir dağınıklığı fark ettiğimizde biz de rehber öğretmenden yardım isteyerek veli ile işbirliği yapmalıyız. Biz de tek başımıza değil hep beraber daha güçlüyüz. Çocuklarımızın davranışlarındaki doğru ses olabilmemiz için…
Sizleri seviyorum, bay bay :)
