Hep öğrencileri, velileri eğitmeye çalışıyoruz. Onların eksik kalmış parçalarını birleştirmek için çözümler arıyoruz. Sonra bir gün bir olay anlatılıyor ya da bizzat olayın içinde yer alıyorsunuz. Ve…
Gelişmemiş becerileri olanın, bir eğitimci olabileceğini görüyorsunuz. Nedir bu gelişmemiş beceriler?
- Hareketlerinin olası sonuçlarını değerlendirmekte zorlanan.
- Bir soruna birden fazla çözüm bulmakta zorlanan.
- Akılcı düşünmek yerine duygusal tepkiyi kontrol etmekte zorlanan.
- Kronik asabiyete mani olmakta zorlanan.
- Otoritesinin kaybından endişe duyan ve grileri görmekte zorlanan. Sabit, katı ve siyah-beyaz düşünen.
- Beklenmedik durumlarla baş etmekte zorlanan.
- Çocuğun da bir birey olduğunu hatırlamak da zorlanan.
- İletişim kurmakta zorlanan, temel sosyal becerilerden mahrum kalmış.
- Davranışlarının diğer insanları nasıl etkileyeceğini düşünmekte zorlanan.
- Empati yapmakta zorlanan.
- Velilerle karşılaşma ve onların tarafından olayın nasıl algılandığının önemini algılamakta zorlanan eğitimciler.
Zorlayıcı bu durumlarla karşılaşan öğretmenlerin, idarecilerin şapkalarını önlerine alıp düşünmeleri gerekiyor.
Eğitimci olarak; çocukların sorun çözme basamaklarında yanlarında yer alırken, sorunlarını tek taraflı değil de işbirlikçi bir yaklaşımla çözmeleri gerektiğini sık sık vurgularken, hayal kırıklıklarını metanetle göğüslemeyi onlara öğretirken, eğitim yolculuğunun kısa bir koşu değil bir maraton gibi uzun bir koşu olduğunu söylerken, “Biz öğretmenler her zaman sizlerin yakınınızdayız.” derken; dostluğu, hoşgörüyü pekiştirirken onları hep iyiye, güzele teşvik ediyoruz.
Görevimiz de bu zaten. Sorun olmayan yerde eğitim çok kolaydır. Sıkıntı varsa, deneniyoruzdur. Gelişmemizi gerektiren dürtülerdir bu sıkıntılar.
Dipnot : Bütün bu farkındalığına rağmen bir yerlerde ipin ucu kopuyorsa , çocuğu çileden çıkaran eğitimcinin çocuğu aşağılamak yerine aynaya bakması gerekir.
Kaynakça: Zor Çocukları Anlamak / Prof. Dr. R.W. Greene
