Bir öğrencinin sesine güvenen her öğretmen, o çocuğun hayatında bir pencere açıyor.
Çünkü bir öğrencinin sesi yalnızca bir kelime dizisi değil, onun düşünme biçiminin, cesaretinin ve kendini fark edişinin ilk işaretidir. Çocuğun sesi bazen neşeli, bazen tedirgin, bazen de çekingen olabilir.
Ancak öğretmenin duyabilme niyeti, o sesin gücünü dönüştüren en önemli etkendir.
Bir öğretmen, öğrencinin sesine gerçekten güveniyorsa ona, söylediklerin önemli, düşüncelerin değerli,
sen bu sınıfın anlamlı bir parçasısın mesajını verir.
Bu mesaj, çocukluk döneminin en kritik yapı taşlarından biri olan güven duygusunu besler.
Eğitim ortamlarında öğrenciler çoğu zaman akademik başarılarıyla değerlendiriliyor.
Oysaki başarı, yalnızca test sonuçlarının toplamı değildir. İfade gücü, merak, özgüven, soru sorma cesareti, problem çözme isteği ve kendini tanıma becerisi de en az akademik veriler kadar değerlidir.
Bu becerilerin tamamı çocuğun kendi sesine güvenmesiyle ortaya çıkar. Öğretmen, öğrencinin iç sesi ile dış sesi arasında görünmez bir köprü kurar, çocuk düşündüklerini rahatça ifade edemiyorsa, içindeki potansiyel çoğu zaman sessizce sönüp gider.
Ama öğretmen öğrencinin sesini duyuyor, ona önem veriyor ve onu ciddiye alıyorsa, çocuk kendi dünyasının kapılarını aralamaya başlar.
Bir öğretmenin en önemli meziyetlerinden biri, sınıfın en çok konuşanı değil, en az konuşanı duymayı da bilmesidir.
Sessiz kalan öğrencinin çoğu zaman söyleyecek çok şeyi vardır fakat kendine duyduğu güven, öğretmenin onu nasıl karşıladığıyla şekillenir.
Çocuğun sesine güvenmek, onu pohpohlamak değil, söylediklerini önemsemek, düşüncelerine alan açmak ve onu bir birey olarak kabul etmektir.
Böyle bir atmosferde çocuk yalnızca konuşmayı değil, düşünmeyi de öğrenir.
Her öğrenci aslında kendi hikayesini yazan bir yazar gibidir. Kimisi cesurca kalemini oynatır, kimisi satır aralarına saklanır.
Öğretmen ise bu hikayenin ilk okurudur.
Öğrencinin kelimeleri seçme biçimini, sorularını, tereddütlerini, ilgi alanlarını, hatta bazen hayattaki kırılgan noktalarını ilk fark eden kişidir.
Bir öğrencinin sesine güvenmek, onun hikayesine güvenmek demektir.
Bu ise çocukta çok özel bir duygu yaratır:
Benim de söyleyecek bir şeyim var ve bu değerli.
Öğrenciyi dinlemek yalnızca duymak değildir, aynı zamanda anlamaya çalışmaktır.
Çocuklar çoğu zaman kendilerini doğrudan ifade edemezler.
Bazen bir kelimeyi tereddütle söyler, bazen gözlerini kaçırır, bazen de sessizliğini bir tür çağrı gibi kullanırlar. Öğretmen bu küçük işaretleri okuyabildiğinde öğrencinin dünyasına girebilir.
Bu dünya, merakla, korkularla, bazen kırgınlıklarla ama her zaman gelişime açık bir yapıyla örülüdür.
Öğretmenin yaklaşımı bu dünyayı genişletebilir de daraltabilir de.
Modern eğitim anlayışı öğrenci merkezli öğrenmeyi esas alır. 21. yüzyıl becerilerinin merkezinde iletişim, işbirliği, problem çözme ve yaratıcı düşünme gibi alanlar vardır.
Ancak tüm bu becerilerin temelinde öğrencinin kendi sesine sahip çıkması yer alır. Kendini ifade edemeyen bir çocuk yaratıcı düşünemez, soru sormaktan çekinen bir çocuk merak duygusunu geliştiremez, fikirlerinin değer görmediğini düşünen bir çocuk öğrenmeye motive olamaz.
Tüm bunların yanında öğrencinin sesine güvenen öğretmen, öğrenme ortamında bir adalet duygusu da inşa eder.
Her çocuğun konuşma hakkı olduğuna, her düşüncenin değerlendirilmeye layık olduğuna dair verdiği mesaj sınıf içi ilişkileri daha demokratik hale getirir.
Böyle bir ortamda yetişen öğrenciler yalnızca derslerde değil, toplumsal ilişkilerde de daha saygılı, daha anlayışlı ve daha etkili iletişim kuran bireylere dönüşür.
Bir öğrencinin sesine güvenen her öğretmen, o çocuğun hayatında yalnızca bir pencere açmaz. O pencereden içeri giren ışığın, öğrencinin dünyasını nasıl değiştireceğini bilen bir rehber olur.
Eğitim bazen bir cümle kadar sade, bir bakış kadar derin, bir öğrencinin sesi kadar dönüştürücüdür.
Öğretmenin duyduğu her ses, aslında geleceğe atılmış sessiz ama çok güçlü bir imzadır.
