Sosyal gelişim çocuğun kendini ifade edebilmesi, sosyal uyaranları anlayıp uygun tepkiler verebilmesi ve etrafındaki insanlar ile iletişim kurmayı öğrenmesidir. Çocuk doğduğu andan itibaren insanlar ile ilişki halindedir ancak iletişim kurmayı, büyüdükçe deneyimleri ile öğrenir. Erikson’a göre kişi, çevreyle etkileşim içerisinde, yaşam boyunca büyür. Bunun için Erikson’un kuramı “psiko-sosyal gelişim” olarak da adlandırılmıştır. Benlik, gücünü yavaş yavaş ve yaşam boyunca elde eder.
Okul öncesi dönem çocuğun hızla geliştiği, değiştiği dönemdir. Yapılan araştırmalar sonucu çocukların bu dönemde kazandıkları davranışların önemli bir bölümünün, yetişkinlik dönemindeki karakter yapısını etkilediğini göstermiştir. Bu dönemde planlanan eğitim, etkinlikler çocukların duygu gelişimini, algıladıklarını hatırlama gücünü(belleği etkili kullanma), sosyal beceri gelişimini destekleyici olmalıdır. Çocuklar doğumlarından itibaren çevreye uyum sağlamak adına değişime uğrarlar. Gelişim dönemleri bu dönemde oldukça önemli ve birbiri ile ilişkilidir. Çevresel etmenlerden okul öncesi dönem çocukları çok olay etkilenir.
Okul öncesi dönemde çocuklar sosyal davranışları model alarak, taklit ederek kazanırlar. Bunun için çocuklara baaşrılı model olacak bireylere ihtiyaç duyulur. Girişimcilik(merak) duygusunun kazanıldığı bu dönemde çocukların çevreleriyle iletişim kurmasına ortam hazırlanmalıdır. Öğrenilmiş davranış olarak nitelendirilen sosyal beceriler; La Greca’a (1993) göre olumlu sosyal etkileşimlerin başlaması ve devam etmesi için kişiler arası ilişkilerde, kişinin kendisinin ve başkalarının duygu, düşünce ve davranışlarını anlaması ile bu anlayışa uygun olarak davranmasıdır.
Aile ve okul; çocukların sosyalleşmesinde, sosyal beceri gelişiminde yakın çevresini oluşturur. Çocuk ilk sosyal ilişkilerine aile ortamında başlar. Aşamalı ilerleyerek, sınırlı da olsa akran iletişimine geçer. Bu yaş grubu çocuklar ilk akran etkileşimlerini ve yetişkinlerle ilk ciddi sosyal deneyimini okulda yaşar. Okul ortamı, aile içi yaşamdan sonra en önemli sosyal çevredir ve çocuk okul öncesi eğitim kurumunda birçok sosyal beceriyi yaparak, yaşayarak, deneyimleyerek öğrenme fırsatı elde eder. Bu nedenle anaokuluna giden çocuklar anaokuluna gitmeyen yaşıtlarına göre arkadaşlarıyla çok sayıda ilişki içine gireceklerinden, sosyal faaliyetleri aile ve akraba düzeyinde sınırlı olan çocuklara oranla daha iyi bir toplumsal uyum gösterirler.
Çocukların yetişkinlerden çok, kendi yaşıtlarıyla beraber olma istek ve ihtiyaçlarının her geçen yıl giderek arttığı gözlenmektedir. 2 yaşına kadar çocuklar yalnız oynarlar, 3-4 yaşlarında grup halinde oynamaya, oynarken birbirleriyle konuşmaya ve grup içinde oynamak istediklerini seçmeye meyillidirler. 2 yaş civarında başlayan sorgulama çağı, 4 yaşında en yüksek düzeye ulaşır. Bu evrede çocuk “nasıl” ve “niçin” sorularını ısrarla sorar, merak eder. Anne baba çocuğun sorularını ciddiyet ile ele alıp yanıtlamalıdır. İlk çocukluk evresinin en önemli noktasını, aile ve çocuk için “altın yaş” olarak nitelendirilen 5 yaş oluşturur. 5 yaş çocuğu çevresine karşı dostça bir yaklaşım içindedir ve yüksek düzeyde toplumsallaşmış bir birey görünümündedir. Çocuk gelişiminde en önemli süreçlerden biri toplumsallaşmadır, bu nedenle aile, okul ve çevresini oluşturan kişiler bu farkındalığa sahip olmalıdır.
