İnsan, doğuştan ölüme kadar öğrenme merakı içindedir. Kendisinden başlayıp evrenin sonsuzluğuna genişleyen bir meraktır bu. Yüce Allah’ın kendisine bağışladığı bu yetenekle kendisini, doğayı, çevreyi, dünyayı anlamaya çalışır. Göğe yükselen bu anlama merdiveninin son basamağı kendine varınca bu amacı nihaileşir. Aslında insan farkına varmadan yaptığı bu yolculuk kendisinedir. Kendi özünedir. Daha kısa bir manayla; insan, kendine varınca dünyaya geliş anlamına ulaşır. Aslında kainattaki tüm gizil şifreleri insana yüklemiş kudreti sonsuz Rabbimiz. İnsanı çözmeye başladığınızda dünyayı da, kainatı da öğrenmiş oluyorsunuz. İnsan, tüm manaların, anlamların, yanıtların bütünüdür. Bu bütüne eğitimle ulaşır.
Eğitim, her ne kadar insanın sahip olduğu yetenek ve becerilerini geliştirme olarak tanımlansa da eğitim, insanın kendine ulaşma bilgi ve yetisini kazandırmadır. Daha küçücük bir hücre iken insana sahip olacağı tüm potansiyeli yüklemiş Allah. Zamanı geldiğinde bu gizil açığa çıkar. Bunu doğru kullanma becerisini kazandırır eğitim.
O vakit şunu söyleyebiliriz eğitim, insanın kendine varma yolculuğuna eşlik eder. Kendi potansiyeline ulaşmasına yardımcı olur. Yetenek ve bilgisini doğru kullanmasında ona rehberlik eder. Başka bir deyişle eğitim, insanın, insan olma vasfına erişmesine kaynaklık eder. Yol gösterir, yardımcı olur. O zaman eğitimin birinci görevi, topluma iyi insan yetiştirmektir.
Okulda verilen hiçbir bilgi iyi insan olabilmek kadar değerli değildir. O yüzden öğretmenler ilk dersinden, eğitim hayatının son dersine kadar öğrencilerine verebileceği en kıymetli bilgi, onlara iyi bir insan olma vasıflarını kazandırmasıdır. Ahlaklı, doğaya ve çevresine karşı saygılı, tüm insanlara karşı şefkatli ve hoşgörülü, hayvanları koruyan, merhametli, rabbine karşı kulluk vazifesini bilen, insanlığa faydalı bir birey olarak yetiştirmesidir.
İnsan beceri ve yetenek olarak ne kadar iyi olursa olsun, makam ve mevki olarak ne kadar yükselirse yükselsin ne kadar ün, şan, şöhret sahibi olursa olsun eğer insan olabilme vasıflarını taşımıyorsa sahip olduklarının ve vardığı yerin hiçbir değer ve kıymeti yoktur.
Bakın, birinci dünya ve ikinci dünya savaşlarının dehşetini yaşamış ve bu yangının tam ortasında büyümüş bir çocuk, yıllar sonra Almanya’da bir lise müdürü olur.
Her yılın eğitim ve öğretimin başında öğretmenlere bir mektup gönderir.
Bu mektup şöyledir:
Bir toplama kampından sağ kurtulanlardan birisiyim.
Gözlerim, hiçbir insanın görmemesi gereken şeyleri gördü.
İyi eğitilmiş ve yetiştirilmiş mühendislerin inşa ettikleri gaz odaları, iyi yetiştirilmiş doktorların zehirlediği çocuklar, işini iyi bilen hemşirelerin vurduğu iğneler ile ölen bebekler, üniversite ve lise mezunlarının vurup yıktığı insanlar…
Eğitimden bu nedenle kuşku duyuyorum.
Sizlerden istediğim şudur;
Öğrencilerinizin insan olması için çaba harcayın.
Çabalarınız, bilgili canavarlar ve becerikli psikopatlar üretmesin.
Okuma-yazma, matematik, çocuklarımızın daha fazla insan olmasına yardımcı olursa, ancak o zaman önem taşır.
Değerli ve pek kıymetli öğretmenlerim. Lütfen tüm niyetiniz, duanız, çaba ve gayretiniz çocuklarınızın iyi bir insan ve topluma faydalı bir birey olarak yetiştirilmesi olsun.
Akademik başarıların, istatistik verilerinin, matematiksel ölçümlerin merkezde olduğu bir anlayış ve ferasetle toplumun değerlerinin yarına taşıma şansımız yoktur. Bu hasılla bütün çabanız çocuklarınızın İYİ BİR İNSAN olması olsun.
Sizleri sevgi, şiir ve muhabbetle selamlıyorum.
