Eğitim ŞART Kime: ANNE-BABAYA
Öğrencilerimize artık Eğitimde 4.0 ile öğrenme ve öğretim yöntemlerini uygulayarak eğitim verdiğimiz bir dönemdeyiz. Bütünleşik, sistematik olarak 21. Yy becerileri kazandırmayı hedefleyen bir eğitim sistemi ile ilerliyoruz. Teknolojinin en üst seviyesine ulaştığı bu çağda öğrenciler verilen bilgiyi sünger gibi çekiyor. Bütün okullarda okul öncesi dönemi öğrencilerinden en üst kademeye kadar, teknoloji ile iç içe bir eğitim veriliyor. Z kuşağı diye adlandırdığımız bu kuşak zaten bu eğitime doğuştan hazır.
Öğretim’in eğitim ayağında her okul farklı farklı uygulamalar yapsa da amaç aynı. Öğretimde sıkıntı aile faktörü olarak karşımıza çıkıyor. Yeni nesil çocuklar diyoruz ama yeni nesil aile kavramı daha önemli. Yeni nesil aileler, Z kuşağı çocuklarını tanımıyorlar. Her türlü imkanı çocukları için seferber eden aileler, bilinçli tüketmeyi başaramıyorlar. Her isteklerinin yerine getirilmesiyle çocuk kendi dürtülerini kontrol Altına alamıyor. Bu da hep sıkılan, mutsuz olan çocuklar topluluğu olarak gittikçe artıyor. Teknolojiye kolayca ulaşan ve bunu çok iyi kullanan çocuklarımız, esas edinmesi gereken; yaratıcı düşünme, problem çözme, eleştirel düşünme gibi becerilerde gelişme gösteremiyor. Kendi sınırlarını, kendi kurallarını belirleyemeyen bir nesil yetişiyor. Mutlaka dış uyarıcıya veya dış motivasyona ihtiyaç duyuyor. NEDEN?
Anne, baba çocuğun gelişmesine, düşünmesine MAALESEF izin vermeyerek, çocuğa Hayır demekten korkuyor. Halbuki onlara, içlerindeki cevherleri çıkarmaları İçin zaman tanımalıyız. Aile “Senin yerine sorununu çözerim.” “Senin sorumluluklarını ben yerine getiririm .” diyor. Bu mesajlar ve komutlarla büyüyen çocuk; kendi sorununu çözümleyemiyor. Sorunu anlamasına bile izin vermeden aile müdahale ediyor. Çocukta esas gelişmesini istediğimiz EQ köreliyor. Evde her işini anne baba gören çocuğun, okulda sorumluluk almasını bekleyip, öğrenme becerisi geliştirmesini bekliyoruz. Her çocuk okulda yaşadığı herhangi bir sorunu kendi çözebiliyor fakat bu anne baba İçin asla yeterli gelmiyor, yetmiyor ( benim kontrolüm olmadan). Anne baba okula, öğretmene, yöneticilere kadar müdahale edebilme yetisini kendinde hak görüyor. Sonra o çocuk büyüyüp, ortaokul, lise çağına geldiğinde, başarı gösteremediğinde de sorunu, suçluyu dışarıda arıyor.
Eğitime yanlış yerden başlıyoruz. Öncelikle anneleri ve babaları eğitmeliyiz. Çocuklarımızın bir BİREY olduğunu bilerek, kendilerini gerçekleştirmelerine izin vermeliyiz. Yoksa eğitim yöntemleri ne kadar değişirse değişsin zihniyet değişmedikçe bir önemi olmayacak yaptıklarımızın. Önce kendinize sonra da çocuklarınıza lütfen güvenin. Okul sıralarını ebeveynlerle doldurmak zorunda kalacağız …
