Bilinçli bir ebeveynin mutluluğuna dayanak olan tek gerekçe çocuğun varlığı değil; bir o kadar önemli olan çocuğun fiziksel, ruhsal ve duygusal ihtiyaçlarının gözetilerek gelişiminin en doğru şekilde desteklenmesidir. Bu gelişim evrelerinde bilinçli ebeveyn tutumları çocuğun gelişimini doğru şekilde etkilerken bilinçsizce yaklaşımlar işleri içinden çıkılmaz bir hale sokabiliyor. Genellikle ağaç örneği verilir… Ağaç yaş iken eğilir derler, bu özlü söz doğru zamanda doğru adımlar atmanın önemine dikkat çeker. Çok hoşuma giden bu sözü, günümüzdeki yanlış tutumları düşünerek yorumladığımda eğik ağaçlar ormanı tanımı geliyor aklıma. Ne demek istediğime açıklık getireyim…
Bir dönem bir furyaydı aldı başını gitti, biz çocuğumuzla arkadaş gibiyiz. Onu çok iyi anlıyoruz, çatışmadan iletişim kurabiliyor ve anlaşabiliyoruz. Bu yaklaşım belki de katı kural ve tutumlar ile yetişmiş ve eğitilmiş X (1965-1979 yılları arasında doğan) ya da Y kuşağı (1980- 2000 yılları arası doğan) anne babalar için çocukluk dönemlerinde hiç deneyimlemedikleri hümanistik bir yaklaşımdı. Otorite figürünü ortadan kaldıran bu arkadaş kimliği, çocuk tarafından sevildi hatta o kadar çok sevildi ki yetişkinin otorite sahibi olduğu durumu unutulmaya yüz tuttu. Ebeveynlerin çocukları, çocukların ebeveynlerine dönüştü. Asık suratlı katı ve esnek olmamak hiç kimsenin hoşuna gitmeyeceği gibi bir çocuğun da hoşuna gitmeyecek elbette. Ancak çocuklarımızla iletişim problemi yaşamayalım onu kırmayalım ses çıkarmayalım derken otorite figürünü ortadan kaldırdığımızda ilerde daha şiddetli çatışmalar ve anlaşmazlıkların tohumlarını atmış olabiliriz. 12 yaşına kadar her isteği yerine getirilen bir çocuğun sadece konfor alanına yatırım yapılmış ve yetişkin tutumlarında bir tutarlılık ve istikrar sağlanamamışsa üzülerek belirtebilirim ki eğik ağaçlar ormanına bir fidan da siz katkı sağlamış olabilirsiniz. Bu şekilde yetişen birçok çocuk maalesef tıpkı rüzgarda yan yatmış ve yattığı yönde büyüyen bir ağaç gibi büyümeye devam ediyor ve bir süre sonra çocuğun davranışlarını değiştirmek tıpkı eğik ağacı düzeltmek gibi imkansız oluyor. Çocuklar anne baba figürünü bilmeliler. Annenin ve babanın önce ebeveyn olduğunu daha sonra farklı kimliklerde karşılarına çıkabileceklerini idrak etmeliler. Tek tip bir ebeveyn tutumunun işe yaramayacağını düşünüyorum. Hiçbirimizin her anı aynı değil çocuklar için de aynı şeyi söyleyebiliriz. Yeri geldiğinde disiplinden ve kuraldan taviz vermeyen bir anne, yeri geldiğinde çocuğunun gözlerinin içine bakarak onu anladığını belirtebilir ve esnek davranabilir. Çocuklar nerde ne yapması gerektiğini sizden korkarak öğrenmemeliler, siz sergilemiş olduğunuz yaklaşımların doğruluğunu içselleştirmeli, küçük fidanınıza hissettirmeli ve onun da içselleştirmesine sebep olmalısınız. Rol model olmak dediğimiz şey bu. Mış gibi değil ama dikkat edin, çünkü karşınızdaki çocuk bunu çok iyi idrak edebilir.
Sevgili okurlar çocuğunuzla çatışmak ve ciddi iletişim problemleri yaşamak istemiyorsanız, çocuğunuzun arkadaşı olmayın. Önce annesi babası olun, doğru anne baba tutumlarını sergileyin esneyebilin ama tutarsız olmayın. Bunu yerleştirdikten sonra birçok farklı kimliğe bürünebilirsiniz. Her bir çocuğun gelecekte bir anne, baba ve topluma hizmet edecek farklı bir kimliği olacağını düşündüğümüzde sorumluluğumuz çok fazla.
Sizce de öyle değil mi?..
