Türkiye’de bir furya başladı gidiyor. Kodlama, robotik, robotik ve kodlama adını ne koyduğumuz un bir önemi yok. Stem felsefesi ışığında makerlar yetiştiriyoruz. İsimler ne kadar da havalı.
İsimler harika da biraz işin içine girip yakından bakacak olursak ne istiyoruz, ne yapıyoruz sorularına bakmak lazım. Çok güçlü temalar belirledik, üreten Türkiye için yola çıktık. Tartışmasız çok iyi materyallerimiz olduğunu kabul ediyorum, hatta bazı ürünler dünyanın önde gelen üniversitelerinin tasarımları. Bunlardan biriyle başlıyoruz derslere, biz de öyle yaptık. Ortaokul öğrencilerimizle bilgisayarda, lise öğrencilerimiz ile Arduino kullanarak eğitimlere başladık. Algoritma mantığı, bağlaç, döngü derken bir hayli yol aldık. Ancak bu eğitimlerin sonunda kocaman bir problemimiz oldu.
Öğrenciler anlattığımız her konuyu ilgi ile dinliyor söylenen her şeyi harfiyen yapıyorlar. Ama söylenen her şeyi! Çocuklar hadi bir problem bulalım, düzgün bir örnek yok. Çocuklar, gençler hadi bu probleme çözüm bulalım, yine çözüm maalesef yok. Hatta boş verin problemi evde, okulda… ihtiyaç duyduğunuz hayatınızı kolaylaştıracak bir ürün tasarlayın… Aylar geçse de dönüş yok. Çünkü çocuklar hazırı tüketmeye alışmış durumda. Yaratıcılık namına eser bırakmamışız. O zaman hani üreten Türkiye?
Ortaokula kadar inanılmaz fikirler ile gelen çocuklar burdan sonra kayboluyor. Hayatın ciddiyeti için ortaokul çok erken. O halde yanlış yoldayız. Eğer üreteceksek daha çok hayal kurdurmalıyız, daha çok tasarımla, sanatla içli dışlı tutmak zorundayız. Fikirler ancak böyle gelişir, ürünler ortaya çıkar. Basma kalıp karakterler, bencil kişiler õzbenliğinin farkında bireylere dönüşür. Bu sanatçı kimlikler her alanda üretir. O zaman üreten Türkiye için robotlardan da önce bir adım var. Aksi takdirde led yakar söndürürüz. Hazır kitlerin, hazır ders planlarını müfredat gibi uygularız. Eğer böyle olacaksa elindeki robotu yavaşça yere bırak ve geri çekil.
