Öğrencilerin en az 16 yıllık eğitim hayatı sonucunda oluşturulan ve oluşturduğumuz beklentiler bizleri nerelere götürüyor? ‘En’ olma yarışında başarıyla ya da başarısızlıkla geçen eğitim-öğretim sürecinde ders geçme, sınıf geçme, okul bitirme, mezun olma ve kendi alanında istihdam sağlanıp işe başlama hedefleri yıllarca hepinizi etkiliyor.
Fakat ne yazık ki son dönemlerde akademik açıdan en olmayı başarabilen öğrenciler bile hayal kırıklığına uğruyor. Bunun en büyük sebebi alımların uzun süreyle geciktirilmesi; alımlar olsa bile ihtiyacın çok altında bir sayı ile alımların olmasıdır. Özel kurumların sömürücü anlayışıyla yani çok çalıştırıp az para verilmesi çoğumuzu devlet kurumlarında çalışmaya itiyor. Uzun süre iş bulamayan ve sınav sonucuyla devlet kurumlarında çalışmayı arzulayan mezunlar bu süreçte olağanüstü yıpranıyor ve tükeniyor. Şüphe, korku, gelecek kaygısı ve belirsizlik tahmin edilemez bir şekilde hem maddi hem manevi bir çukura sürüklüyor. Zamanla, çalışabilmek için her türlü iş bulma girişimlerine başvuruyor. Hiçbir girişimine karşılık bulamayan mezunun alanı ile alakalı devlet kurumlarının alımları nihayet başlıyor. Bu alımlarda da imkan bulamayan mezunun hayat mücadelesi, hayalleri ve hedefleri anlamsızlaşıyor. Aldığı eğitimi yaşama-yaşatma, verim alma, doyum sağlama, para kazanma, aile kurma, ev-araba alma gibi planları tek tek yok oluyor. Maslow’a göre ele alırsak fiziksel ihtiyaçları, sevgi, güven gibi ihtiyaçları karşılanmayan mezun kendini de gerçekleştiremiyor. Maslow’u bırakıp kendimize göre ele alsak bile görüldüğü üzere hayat mücadelesinde imkan bulamayıp mutsuz olan ve kendilerini yetersiz hisseden bireyler gittikçe artıyor. Büyük bir toplum olmamız nedeniyle göz ardı edilen bu bireyler toplumu da büyük oranda olumsuz etkiliyor.
Evet, zamanla çözüme kavuşturulacağına inanılan bu tür sorunlar hepimizi derinden yaralıyor. Derin ve kapanmayan bir yara… Bu yaraların sarılması ile ilgili başka bir yazıda buluşmak dileğiyle…
