Öğretmen olmak, eşsizdir. Öğretmen olmak, kutsaldır. Öğretmen olmak, tiyatrocu olabilmektir. Öğretmen olmak, yürek işidir. Öğretmen olmak ve daha birçok ardından gelebilen betimlemelerin yanı sıra; öğretmen olmak, akademik donanımın yanında psikolojik ve fiziksel gelişim bilgilerinin doğru kullanımı ile sosyal iletişimi, ilişkileri, derin olabilmeyi gerektiren bir olgudur.
Bir süredir gündemde yeni krizler, yeni hastalıklar, yeni dünya oluşumu, yenilenme, değişim gibi olaylar/kavramlar mevcut. Öğretmenlerimiz, 4 yaş belki de daha küçük yaş gruplarından tutun, yaş grubu çok geniş aralıklara sahip olan üniversite öğrencilerine kadar bir şekilde el uzatmış durumda. Gerek akademik anlamda gerek sosyal – duygusal anlamda…
Neden, neden el uzatıyor öğretmenler ? Neden çaba gösteriyorlar bir şeylerin devam etmesindeki o sürekliliğe ? Çünkü ‘her şeyin başı sağlık ve eğitimdir’ ilkesini benimsediğimizden ötürü. Çünkü eğitim öğretim, sınıf adı verdiğimiz küçük odacıklardan oluşup dışardan bakılınca ise kocaman bir bina yapıtı olan okuldan ibaret değildir düşüncesinden dolayı.
Bakmayın öyle, bina yapıtı dediğime… O bina yapıtı bir insanın kalbinden daha çok ve çeşitli duyguya, biriktirilen anılara sahip aslında… Şimdi ise her gün uyanıyoruz ve her günün aynılığı içerisinde en çok onları özlüyoruz. Birbirinden renkli olan o hayatları özlüyoruz. Bu süreçte bir bakıyoruz whatsapp ile gelen bir ses kaydı, bir video, bir resim kağıdı… Bir bakıyoruz görüntülü konuşmalardaki anlık kahkahalar… Saygı sevgi bağı teknolojiye taşınmış. Müjdat Ataman adlı saygıdeğer öğretmenimiz bundan birkaç hafta öncesinde bir tweet atmıştı. Onu sizlerle paylaşmak isterim. ‘’Yaşam alışkanlıklarımız, sözcüklerimiz, tutumlarımız değişiyor… Evde beklerken bir çağ değişiyor.’’
Düşünüyorum okuduğum ilk günden beri, dile getiriyorum sohbetlerimde… Sadece eğitim konusunda değil birçok şey hakkında değişiklikler meydana geliyor. Bu değişiklikler meydana gelirken de tercihlerimizi, tabularımızı belki de kendimize olan bakışımızı değiştiriyor. Çünkü bir şey daha gözler önüne seriliyor. Bunu da Cem Balçıkanlı adlı saygıdeğer öğretmenimiz yine birkaç hafta önce bir tweet ile ele aldı; ‘’Hani bir söz vardır. Teknolojinin öğretmenlerin mesleğini ellerinden almayacağını ama teknolojiyi kullanan öğretmenlerin kullanmayanlardan daha çok tercih edileceğini söyler. İçinde bulunduğumuz süreç tam olarak bunu gösteriyor sanki ’’ diyerek…
Tüm yaşananlar, başa gelenlerin sonucunda oluşan hazırlıklar, ortaya çıkan durumlar… Sağlık çalışanlarımızın emekleri, öğretmenlerimizin yeni heyecanları ile birleşince ‘Öğretmen olmak,….’ metaforunun devamına yeni kalıplar ekliyor.
Öğretmen olmak… diye başlayan yazımızın içerisinde gündeme değinen cümleler ile gelen konuyu ve duyguları toparlayacak olursam; kendine ve bilgisine güvenen ama daima özeleştiri yapabilen, kendisine yapılan eleştirileri hoş karşılayıp zihin süzgecinden geçirip daha iyiye gitmeye çalışan öğretmenler olabilmemiz dileğiyle… Öğretmen olmak, gökkuşağının her rengine bürünebilmektir der sizlerden de düşüncelerinizi paylaşmanızı isterim. Değişen bu zamanlarda değişimin zihnimizin ve becerilerimizin de merkezinden geçmesi dileğimle…
Sevgiler…
