Genel öğretimde olduğu gibi din öğretiminde de materyal kullanımı, birçok bakımdan gerekli hale gelmiştir. Bu gereklilik, temelde iki açıdan düşünülmelidir. İlki, çağın değişen ve devamlı gelişen bilgi teknolojileri karşısında, bilgiyi elde etmede bireyin rolünün edilgen noktadan etken bir hale dönüşmesidir. Diğeri ise, din öğretimi programlarında yer alan vizyon, genel amaçlar ve eğitimsel yaklaşımların, ders içinde çeşitli öğretim materyallerini kullanmayı zorunlu hale getirmesidir.
Oldukça geniş amaç ve hedefleri kapsayan Din öğretiminin vizyonunu, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi ve diğer seçmeli derslerin programlarıyla, İmam Hatip Liseleri mesleki dersler programında detaylı bir şekilde bulmak mümkün. Programlarda esas aldığı “eğitimsel yaklaşım” içinde dört unsur bulundurur.
- Yapılandırmacı yaklaşım,
- Çoklu zekâ uygulamaları,
- Aktif öğrenme ve öğrenci merkezlilik,
- Öğretim materyali kullanımına ağırlık veren etkinlik uygulamaları.
Yapılandırmacı öğrenme yaklaşımı, bireyin bilgiyi zihninde etkin olarak kendisinin yapılandırmasını öngörür. Bilginin öğretmenden öğrenciye doğrudan aktarılmasını değil, öğrencinin kendisi tarafından aktif bir şekilde elde edilmesini esas alır. Yapılandırmacı yaklaşımda, öğrenme sürecinde ön bilgileri harekete geçirme, etkili iletişim kurma, akıl yürütme ile bilinenden bilinmeyene gitme ve ulaşılan bilgiyi değerlendirerek sonuç çıkarma gibi faaliyetler önemlidir. Kazanımlar, etkinlikler, açıklamalar, materyal kullanımı gibi unsurlar dikkate alındığında, öğretim programlarının uygulanmasında öğrencinin daha aktif bir rol alacağı ve bilgiyi kendisinin yapılandıracağı (elde edeceği) bir anlayışın esas alındığı görülmektedir.
Programların öngördüğü din öğretimi sürecinde dikkate alınan diğer iki husus, çoklu zekâ ve etkinlik uygulamalarıdır. Din öğretimi, birçok kavram ve soyut konunun genel öğretimi yanında, sözel-dilsel, mantıksal-matematiksel, görsel-uzamsal, müziksel- ritmik, bedensel-kinestetik, sosyal, içsel ve doğacı gibi birçok farklı zekâ türünün de dikkate alınarak, öğretim etkinliklerinin düzenlenmesini gerektiren bir süreci içermektedir.
Etkinlikler, öğrenci merkezli ve öğrenme sürecinde öğrencinin etkin bir rol üstlenmesini sağlayacak şekilde planlanır. Bu sebeple din öğretimi programları, öğrencinin okuma, dinleme, yazma gibi tek yönlü bilgi edinme yöntemleri yerine; inceleme, araştırma, kaynaklara ulaşma, sınıfta arkadaşlarıyla tartışma, görüşlerini açıklama, sorgulama ve başkalarına aktarma gibi faaliyetler temeline dayalı, çok yönlü bilgi ve beceri edinmesi sağlayan etkinlikleri ön planda tutar. Etkinlikler ders içinde gerçekleşebileceği gibi, öğretmen rehberliğinde ders dışında da gerçekleşip sınıf ortamına taşınabilir. Etkinliklerin hedeflere ulaşmasını sağlayan en önemli unsur ise; öğretim materyallerine yer vermesidir. Çünkü materyal kullanımı, anlamlı öğrenmeye katkı sağladığı gibi öğretimin de öğrenci merkezli olmasını sağlar.
Bu yazı Doç.Dr. Adem Güneş hocamızın DİN ÖĞRETİMİ MATERYALLERİ eserinden alıntılanmıştır.
Bir Din eğitimcisinin mutlaka kütüphanesinde bulunması gereken bu kitap ile ilgili detaylı bilgilere buradan (https://dinveteknoloji.com/din-ogretimi-materyalleri/) ulaşabilirsiniz.
