Her zamanki gibi ruhumuzun derinliklerinde kalan küçük kalıntılarımızdan ibaret olmayabiliriz. Fakat bizi biz yapan geçmişimiz, çocukluğumuz , ruhumuz ve bilinç altımızdır. Hadi gelin bugün bir ebeveyn olmanın zorlukları, kolaylıkları veya hayatımız boyunca nasıl bir ebeveyn olmak isteriz sorularını düşünelim hep birlikte. Öncelikle herkes anne baba olmadan önce birer çocukluk dönemi, ergenlik dönemi ve yetişkinlik dönemi geçirdi ve belki de hala geçirmekte. Peki bizler böyle gelişmekte olan bir vücutta nasıl bir bütünlük sağlıyoruz?
Hepimizin olmasa da belki de bir çoğumuz küçüklükte travmalar atlattık veya keşke hiç yaşamasaydım o olayı dediğimiz anlar oldu. Peki bu travmalar olaylar, yaşanmışlıklar hayatımızı etkiliyor mu? Tabi ki de evet işte ebeveyn olmak çok basit, peki bir çocukla iletişim kurmak çok mu basit, maalesef o kadar da basit olmuyor. Çünkü bir çocuk anne ve babasını rol model olarak seçer ilk onlardan öğrenir birçok şeyi. Siz yalan söyleyen, kötü davranışlar sergileyen bir ebeveyn iseniz o zaman muhtemelen çocuğunuz da sizi örnek alacaktır. Farz edelim ki çocuğunuzun her istediğini yerine getiriyorsunuz ve ben mükemmel bir anneyim veya babayım diyorsunuz. Fakat mükemmellik böyle bir şey değil çocuğun her istediğini almak onu mutlu etmez, gerekli sevgiyi ilgiyi, değeri görmek ister. Çocuklar aslında çevresinde olan biteni çok rahat anlayabilirler. Sürekli her istediğini yapan anne babaya bir süre sonra ben yanlış da yapsam bunlar bana yine her istediğimi alır düşüncesine kapılabilir. Ya da en basiti doğruyu yanlışı zorla birine öğretemezsiniz, evet bir çocuk bunları gözlemlemeli ve aslında deneme yanılma dediğimiz olay tam da bu, çok kötü bir olaya çocuk maruz bırakıldığında evet aslında bu kötü bir olay bunu yapmamam gerekir diyebilir.
Yine de bizler çocuklarımızın her zaman iyi olmasını isteriz, güzel yerlere gelmesini güzel bir çocuk olmasını isteriz. Fark ettiyseniz sadece isteriz diyorum, çocuklar ne ister demiyorum. İşte sorun burada anne babalar bizler çocuğumuza ne istiyorsun, ne yapmak istiyorsun diye sormuyoruz aslında bir nevi bizler çocuklarımızı yönlendiriyoruz. Bu da çok yanlış, hayatları boyunca hep yanlarında olma şansımız tabi ki de yok, çocuklarınıza ilk önce kendi fikrini sunmayı öğretin, kendini ifade etmeyi öğretin, başkalarının fikirlerine göre yaşamaya mahkum etmeyin. Neden mi? Sürekli bunu yap, bu iyidir, bence bu bölümü okumalısın ya da şu kişiyle evlenmelisin gibi meli, malı ile başlayan cümleler çocuklarınızın sizden uzaklaşmasına neden olur. Bu da bir anne, baba için gerçekten kötü bir durum olsa gerek.
Bu yüzden yapmanız gereken aslında büyük, pahalı hediyeler değil. Başlangıcı sevgi ve saygı olan düşüncelerine, onun kendi değerlerine saygı duymak ve çocuğun şunu demesini beklemek, evet benim annem babam iyiyi, kötüyü bana öğretti seçimlerimde yanımda durdular fakat hiçbir zaman beni kendi fikirlerine zorlamadılar. Gerçekten çok güzel bir ailem var bana sevgi dolu kucak açmış ve beni sürekli geliştiren bir ailem var diyebilmeli. Aksi takdirde tam tersi olan bir aile de çocuk sürekli kaçışta, bir de eğer bu çocuk ergenlik çağındaki bir birey ise bu durum daha farklı bir boyuta ulaşır. Her zaman söylediğim bir cümle vardır. Çocuklarınızı ne fazla sıkın, ne çok fazla denetleyin, ne de az denetleyin. Her zaman orta seviye değer verin, onu dinleyin, bir gününü nasıl değerlendirdiğini sorun ya da da 4 – 5 yaşında bir çocuk ise ona daha etkili olabilecek oyunlar tercih edin ama seçimi ona bırakın mesela önüne oyuncakları koyun, bırakın o hangisiyle oynamak isterse onu tercih etsin ve siz de ona eşlik edin, şu cümlelerle destekleyin: Evet benim kızım veya benim oğlum bugün bu oyuncakla oynamak istiyor, tamam o zaman bugün ben de seninle eşlik edebilir miyim, ister misin? diye sorun. Aslında kendi fikirlerini ona sormanız onu çok mutlu eder, değer görmek böyledir aslında.
Bence her anne, baba mükemmel bir ebeveyndir. Sadece o anı, çocuğun ruh durumunda ne yapacağını bilmemekten kaynaklanıyor. Her zaman bilgilenmek, okumak aslında insanı bu konuda geliştiren bir durum. Bir de aslında bunlardan ziyade bir anne ve baba çocukluğunda yaşadıklarını da aynı şekil çocuklarına yaşatabiliyorlar. Yapamadıklarını çocukları yapsın isteyebiliyorlar. İşte bu durumda ebeveynlerin kendini düşünmesi ve sorgulaması gerekir. Böylelikle çocuklarına daha iyi davranmaları muhtemeldir.
