Hiç uzaktan eğitim süreci boyunca çocukların arkadaş ilişkilerindeki sorunlarını çözmekle uğraştığınız oldu mu?
Birbirine zorbalık yapan, kaba davranan çocuklarla karşılaştınız mı?
Davranış sorunları yerini başka sorunlara bıraktı mı?
Sizden gelen cevapları merak ettiğim çok doğru. Ama birebir gözlemlediğim ve meslektaşlarımdan duyduklarımı sizlere aktarmaya çalışacağım.
Önce isterseniz yüz yüze eğitim sürecinde yaşadığımız birkaç olayı hatırlayalım.
Yüz yüze eğitimin en çok zorlayan tarafı çocukların iletişimle ilgili zaman zaman bağlantının koptuğu anlar. Bu sorunlar genelde teneffüs esnasında yaşanıyor. Gözlerimizi kapayalım ve okul koridorlarında ya da bahçede nöbetçiyken çocuklarımızın seslerini, konuşmalarını duymaya çalışalım… Neler duyuyorsunuz? Hemen duyduğum birkaç cümleyi buraya yazıyorum.
- Öğretmenim arkadaşım beni oyuna almıyor.
- Öğretmenim arkadaşım bana vurdu.
- Öğretmenim arkadaşım beni itti.
- Öğretmenim büyük sınıflar bizi top alanına almıyor.
Sizler de anımsadınız mı?
Okulda sıradan bir gündür. Nöbetçi öğretmenler olaya hemen el koyar. Sonra sınıf öğretmeni ve rehberlik birimi ile iletişime geçilir. Sorunların kimisi küçük kimisi büyük olur, ama çocuk olay çözülmeden asla eve gönderilmez.
Çocuğun duygusunun değişmesi, rahatlaması, karşılıklı birbirlerini anlamaya çalışmaları derken süreç tamamlanınca ferah bir nefes alınır ve kalınan yerden devam edilir. Zaman zaman biz sorun bitti diye düşünürüz, fakat çocukların eve gittiğinde hala duygusunu içinde tuttuğu görülebilir. Veli olaydan sonra hemen bilgilendirilir. Bazen gün içinde sorunu hala bitirememiş çocuklarımız eve gidince kendi duygusuyla, farklı boyutlarda olayı anlatınca işler değişebilir. Velinin çocuğunun haksızlığa uğradığını düşündüğü, okulu aradığı ve olayı tekrar dinlemek istediği zamanlar da olabilir. Böyle olaylarla mutlaka karşılaşanlar vardır.
Davranış sorunları olunca her okulda prosedür ve uygulamalar şekilleniyor.
Genelde teneffüslerde dedik, diğer taraftan sınıf içinde, ders esnasında da davranış sorunları ile karşılaştığımız durumlar olabiliyor.
Her davranış sorunu ile karşılaştığımızda birbirimizden çok şey öğreniyoruz. Çocuklar sorunlarını çözmeye çalışıyor, arkadaşlarından destek istiyor ya da çözemediklerinde öğretmenleri ile iletişime geçiyorlar. Çocukların sorun çözme becerileri gelişiyor, bir taraftan da öğretmenler çocukların, olaylara karşı tepkilerini gözlemleme ve takip etme şansları doğuyor.
Zaman zaman yüz yüze eğitimin insan ilişkilerindeki öneminin ne kadar büyük olduğunu düşünürken zaman zaman da “Oh ne güzel davranış sorunları olmadan bir dönemi bitirdik” der iki arada bir derede buluruz sanki kendimizi! 😊 Bir taraftan sorunsuz bir dönem “evet harika”, ama her sorunun bir öğrenme aşaması olduğunu da çok iyi biliyoruz.
Nereye varmaya çalıştığımı sanırım anladınız. Uzaktan eğitim süreci boyunca unuttuğumuz bir şey daha var ki o da davranış problemleriyle ilgili hiçbir sorun yaşamamış olmamız :) İlkokul, ortaokul ya da lise ayrımına girmeyeceğim. Çünkü şu ana kadar hiçbir yaş grubunda uzaktan eğitim süreci boyunca davranış sorunu ile ilgili bir sohbete kulak misafiri olmadım.
Tam tersine gözlemlediğim inanılmaz mutlu olduğum, çok güzel anlar var… Buraya o anlardan birkaç örnek aktarmak istiyorum. Çocuklarımız mikrofonlarını yanlışlıkla açtığında, arkadaşının sözünün bittiğini sanarak konuştuğunu fark eden çocuğumuz :“Affedersin sözünün bittiğini sanmıştım.” diyerek; birbirinden öğretmenin uyarmasını beklemeden özür dilemesi, hatta arkadaşının sözünü bölen bir başka arkadaşını başka bir çocuğumuzun tatlı bir dille “Arkadaşımızın sözü daha bitmemişti.” diye uyarması. Öğretmeni derse beklerken kendi aralarında yaptıkları sohbet, birbirlerine teknolojiyi öğretmeleri… Daha birçok şey. Bu durumlarla karşılaşan birçok öğretmen vardır diye düşünüyorum.
Uzaktan eğitimin olumsuz yönleri çokça dile geldi. Oysa olumlu yönleri de oldu. Çok şey öğrendik bu süreç boyunca.
Sınıfta çocukların gözlerinin içine bakarak ders anlatmak onlara dokunmak elbette bambaşka, ama uzaktan da çocuklarımıza dokunabiliyor, gözlerinin içine bakabiliyor, duygularını anlayabiliyor, bir şeyler verebiliyor, koca mesafelere rağmen yüzlerinde gülümseme bırakıp, kalplerindeki bir köşeye yerleşebiliyormuşuz. Bu ne büyük bir mutluluk! “Çocuklarımıza: Siz şu an şu saatte şurada hazır olun, sunum yapacağız.” diyor ve o saatte çocuklarımız her zamanki kıyafetlerini çıkarıp sunum için ekran karşısına geçerek sizi bekliyorlarsa, mesafelerin kalbe dokunmak için engel olmadığını hazırlıklarının heyecanından görebiliyorsunuz yine…
Öğretmenlerimiz bu süreçte en zoru başardı. Uzaktan sınıf ortamı sıcaklığı oluşturdu. Sorunlar güven ve sevgi bağı oluştuğu anda görünmez olur. Sorunlar her daim var yok denemez, ama her bir sorun öğrenilen yeni bir konu diye bakarsak; bakarız, bakarlar, baktırırız. Sorunlarla başa çıkabilen, çözüm odaklı olabilen, her sorundan bir şeyler öğrenebilen bireyler yetiştirebilmek gelecek için umudumuz. Her ne kadar öğrenme alanlarımız değişse, sorunlar çeşitlense de değişmeyen tek şey kalplerdeki sıcaklık.
Sevgilerimle,
