Kaplan anne. Svengali. Helikopter Ebeveynlik: Bu ebeveynlik stilleri tanıdığınız birini hatırlatır mı… Yoksa belki kendiniz?
Çoğu kimse, yüksek akademik beklentileri olan ebeveynlerin, diğer ebeveynlerden daha başarılı çocuklara sahip olduğuna inanıyor.
Amerikan Psikoloji Derneği tarafından yayınlanan yeni bir araştırmada, araştırmalar, çocukların akademik performansı üzerine yüksek ebeveyn beklentilerinin hem olumlu hem de olumsuz sonuçları olduğunu gösterdi. Araştırmanın baş yazarı Kou Murayama, “ebeveyn isteğinin çocukların akademik performansını iyileştirmesine rağmen, aşırı ebeveyn isteği zehirli olabilir” dedi.
Ebeveynler çok genç yaşta çocuklarına makul olmayan beklentiler verirlerse, çocuğun zihninde başarısızlık ve hayal kırıklığı bir desen oluşturur ve bu da kendi kendine negatif imaja neden olabilir. Bu, kendini kontrol altına almazlarsa, kendileri hakkındaki diğer olumsuz inançlara dönüşecek “okulda kötü” olma kehaneti haline gelir.
Peki, farkında olmadan çocuğunuzun eğitimini sabote edip etmediğinizi nasıl anlarsınız? İşte, ebeveynlerin çocuklarının okulda iyi performans göstermelerine (ve nasıl durdurabileceğiniz) zarar verdikleri dört yaygın yol:
1. Ebeveyn olarak çıtayı çok fazla yükselttiniz.
Her yıl, 10 yaşındaki lise mezunu ya da 17 yaşındaki en sevdiği Ivy League okullarından 8’inin hepsinden kabul mektubu almaya ilişkin bir hikaye var. Bu şeyler mümkün olsa da, onu her çocuğun beklediği gerçekçi midir? Belli ki değil.
Çocuklarınıza gerçekçi büyüme hedefleri belirlemek için, bu gerçek dışı beklentilere uymak yerine, sınıfta (ya da kötü koşullarda, sınıf dışında) birlikte çalışın. Katkıda bulunan ebeveynlerle motive olmuş bir öğrenci, okuldaki çabalarını en üst düzeye çıkarabilir (ve edecektir).
2. Ne beklediğiniz konusunda net değilsiniz.
Hem yetişkin hem de çocuklarla olan deneyimlerimde, şans verildiğinde insanların beklentilere göre yaşadığını görüyorum. Bununla birlikte, çocuklara onlardan beklenen şeyden haberdar edilmezlerse, başarılarının nasıl olacağını nasıl bulurlar? Bu iletişim gerektiriyor.
Çocuklarınızla hem şimdi hem de gelecekte onlardan ne beklediğinizle ilgili bir tartışma (bir ders değil) yapın ve bunu gerçekleştirebilmek için çok çalışacağınızdan emin olunuz.
3. Çocuklarınızın sizinle aynı şeyleri yapmayı istemesi gerektiğini düşünüyorsunuz.
Birçok ebeveyn kendi isteklerini çocuklarına yansıtmaktadır. Genellikle iki formdan biridir – ya tam olarak sizin gibi olmasını istersiniz ya da asla yapamadıklarınızı yapmalarını istersiniz.
Kendi çabalarınızdan mutlu olabilseniz de, çocuğunuz tamamen farklı bir şeyle ilgilenebilir. Veya hep berbat olduğunuz bir şeyde, onlar doğal olabilirler.
İyi bir rol modeli olmak istiyorsanız ve yaptıklarınızı seviyorsanız, çocuklar doğal olarak merak ederler. Onların doğal olarak yaptıklarını yapmalarını ve keşfetmelerine izin verin. Ancak ayak izlerinizi takip etmek istemiyorlarsa keşfetmeleri için tonlarca fırsat var. Onları sevmedikleri bir şeye doğru zorlamayı bırakın.
4. Notların başarılarını tanımlamalarına izin veriyorsunuz.
Öznel istekler, öğrencinin üzerinde kontrolü olmayan beklentilerdir. Mükemmel bir dünyada, her çocuğun düz A’sı ve 4,0 puan ortalaması vardır. Peki çocuğunuz A’yı vermeyen zorlu öğretmen hakkında ne düşünecekti? Bahsettiğim şeyi biliyorsunuz – hayata “gerçekten” nasıl çalıştığını çocuklara gösterecek olan öğretmen.
Ebeveyn olarak, çocuklarımızdan asla öznel beklentilerimiz olmamalı. Çaba ve dış güçlerin kontrolünün ötesinde hesaplanabilmesi için bir dereceye kadar esnekliğe sahipken beklentileriniz ölçülebilir olmalıdır.
Mark Papadas
Yazının orjinali için tıklayınız
