Eğitimde sık sık yakındığımız konulardan biri öğrencilerimiz konuya aşina değil bilmiyorlar sorunu. Peki burada bilme ile kastettiğimiz nedir?
Biz branşımıza göre yeni bilgiler yüklemeye çalışıyoruz ancak öğrencilerimiz bir alt sınıfın yetkinliğine sahip değil. Peki neden? Baktığımız zaman çoğu öğrencimizde bilme istekliliği üzerine bir sorunsaldan bahsedebiliriz. Çünkü aslında Aristo’nun dediği gibi doğuştan sahip olduğumuz bilme istekliliği azalıyor. Böylece öğrenci akademik olarak düşüyor. Ancak sosyal medya bağımlılığı, oyun bağımlılığı artıyor.
Aslında bu öğrenciler yeni jenerasyon bilge çocuklar. Fakat derslerde yaşadıkları deneyimleri bilgece dönüştüremiyorlar. Burada baktığımızda pratik bilgelik doğru kararlar almamızı sağlar. Kendimizi tanımamızı sağlar. Bedenimizi anlamamızı sağlar. Bu bilgeliğin kazanılması için kanımca derslerin içerisine bir miktar felsefe sığdırmak yani güçlü sorularla öğrencilerde bir farkındalık dolayısıyla bir amaçsallık yaratmak gerekebilir Ve doğru kararlar almaya yönelik deneyimleri konuşarak dönüştürmek için küçük öğrenme senaryoları yaratmak işe yarayabilir.
Bunun için biraz insanlık tarihine bakmak gerekebilir. Çünkü insanlık yaptıkça bilmiş bildikçe yeniden yapmaya gitmiştir. Yani bilme ve yapma bir bütün olarak iç içe geçmiştir. Burada öğrencilerin bir alt sınıftan aldıkları bilgileri çağırabilmek için yeni bilgileri onlarla harmanlamaya çalışmak, kavramların geçmişini ve geleceğini tartışmaya açmaları gerekebilir. Bunu yapabilmek için bir öğrencinin kendi zihninde olup bitenlerle ilgili bir tanımlama yapabilmeye ihtiyacı vardır. Bunun içinde kendini tanımaya ihtiyacı vardır. Çünkü duygularını ve düşüncelerini olabildiğince kontrol edemeyen bir zihin elbette ders dinlerken sıkıntı yaşar.
Bu motivasyon ve odaklanma sorunu demektir. Bu durumda öğrencilerin kendileri ve öğrendikleri ile ilgili sağlıklı kararlar alması mümkün olmaz. Bu durumda öğrencilerden sağlıklı düşünme ve doğru karar alma konusunda bir eylem adımı bekleyemeyiz. Öğrencinin eylem adımına geçmesi için elbette okul, aile veli üçgeninde iş birliği gerekecektir. Bu durumda öğrencilerin kendilerini tanımaya yönelik adımlar atması için bilgi ve uygulama adımları da içeren destekleyici çalışmalar yapılabilir.
Bir bilme ve yapma eylem adımı tasarlamak için öğretmenler ve idareciler ve rehberlik servisinin yeterince iş birliği yapmaya ihtiyacı vardır. Bu şekilde gerçekleşecek olan küçük farkındalıklar öğrencide doğru kararlar alma sürecine daha erken dönüşebilir. Öğrenciler deneyimlerini dönüştürmek ve kendini ifade etmek için bu tarz çalışmalarda kendilerine bir yol bulabilirler. Böylece içlerindeki pratik bilgeyi açığa çıkarabilirler.
Zaten hepimizde var olan bilgiler varoluş ekseninde kendini tanıma çalışmaları ile kendini açığa çıkarır. Ve oluşan amaçsallık öğrencide daha çok bilme ihtiyacı doğurabilir. Çünkü kendini tanımaya başlayan birey asıl amacının kendini gerçekleştirmek olduğu düşüncesine daha erken varabilir. Zaten doğuştan sahip olduğu bu bilgiyi bilerek daha iyi kullanılabilir.
Burada kastedilen aslında başlangıçta küçük eylem adımlarıdır. Bir birey kendini tanımaya başladığında kendi değerine odaklanacak ve değerlendikçe diğerine de değer verecektir. Bu sayede topluluk halinde olmanın değerini keşfeden birey birlikte bir şeyler yapmanın keyfine vardıkça kendine duyduğu öz sevgi, özsaygı ve öz şefkati diğerine de göstermeye başlayacaktır. Böylece kendi deneyimlerinden çıkarımlar yapan genç bu çıkarımları nasıl kendimi daha iyi ifade ederim, nasıl daha iyi iletişim kurabilirim, nasıl daha iyi diğerine ve kendime fayda sağlayabilirim arayışına girer.
Bu isteklilik doğuştan olan bilme isteğini yeniden açığa çıkarır ve kişi bildiğini yapmaya dönüştürerek ikisi arasında bir köprü kurar. Böylece çağlardır yaşanan ve yaşanacak olan bilme ve yapma sorunsalı bir bütünlük içinde birbirine dönüşerek gelecek nesillerde insanlık adına şimdi yeniden başlar. Ve geçmişle kurduğu köprüyü geleceğe aktararak yaşam boyu gelişime ortaklık eder.
