Yapboz misalidir insan. Doğumdan itibaren, hatta doğum öncesinden insanoğlu tamamlanmaya başlar. Her taş yerine yavaş yavaş oturur. Her taşın ayrı bir önemi vardır. Çünkü insanı anlamlı kılan doğru taşların doğru yerlere oturmasıdır. Yapbozda bazı parçaları gelişigüzel yerleştirirsek, resim bir anlam ifade etmez. İnsanoğlu da bazı dönemlerde alması gereken temel ihtiyaçları almadığında, eksik kalır ve kişide bir açık oluşur. Bu açığın oluşmaması ise gerekli duygusal ve fiziksel ihtiyaçların ebeveynler tarafından doğru şekilde karşılanmasına bağlıdır. Bunu yapabilmek ise bilinçli ve eğitsel anlamda gerekli birikime sahip olmakla gayet mümkündür.
İnsanoğlu sevgi, güven ve aidiyet gibi temel duyguları ailede edinir. Bu olmazsa olmaz ihtiyaçlar, insanın hem kişiliği, hem de çevresine karşı bakışını etkiler. Bu ihtiyaçları gerektiği gibi alamayan bireyler, ileri yaşlarda başkalarına güven, samimiyet ve aidiyet açısından çekimser olabilmekte; aynı zamanda sağlıklı sosyal beceri geliştirmede sorunlar yaşayabilmektedir. Dolayısıyla, özellikle bebeklik ve ilk çocukluk dönemlerinde anne babanın yapması gereken çocuğuyla yakından ilgilenmesi, bu dönemde gerekli duyarlılığı göstermesidir. Çünkü bu yaşlarda çocukların ebeveynler tarafından ihtiyaçlarının giderilme şekli çocukların algı,duygu ve tutum temellerini oluşturmaktadır. Basit bir örnek verecek olursak;sevgi ve ait olma,kendini bir yere bir duruma ait hissetme ihtiyacı duyan ama bu ihtiyacı doğru zamanda ebeveynleri tarafından karşılanmayan bir çocuk,yaşadığı ve sahip olduğu bu duygusal yoksunluğu gidermek için ileri yaşlarda başka arayışlar içine girecek ve aynı zamanda hem çevresine hem de kendi içinde bir sorgulama ve başka durum ya da kişilere bağlanma ihtiyacı duyacaktır.
İnsan için sevgi, çok önemli bir ihtiyaçtır. Çünkü insanoğlu her dönemde sevgiyi kendisi için itici bir güç, sarsılmaz bir destek olarak görür. Peki neden? Çünkü sevgi, insanı hayata bağlayan en önemli parçadır. Yaşama sevinci, umut, kişinin işine tutkuyla bağlı olması, insanlara olan güzel bakışı vb. birçok durum sevginin varlığı ile anlam kazanır. Sevginin olmadığı yerde huzur da, sevinç de hep yarımdır. Çünkü sevgi, bu hayatta insana can veren, tebessüm veren en güzel ilaçtır, en doğru yapboz parçasıdır.Bu yapboz parçasını tamamlamak için kişi ilk önce kendi içinde sevgiyi anlamlandıracak gereksinimleri edinip kendi içindeki sevgiyi keşfeder ve keşfettikten sonra da bu içindeki en önemli yapboz parçası olan sevgiyi de çevresine yansıtabilirse hayattaki anlam arayışında çok önemli yollar katetmiş olacaktır..
Bir yapbozda her parçanın bir yeri vardır. Başka yere uymaz. Ama sevginin bu hayatta belirgin bir yeri yoktur. Çünkü sevgi ortaya çıktığı her yerde bir yeşerme yaratır, herkes için karanlığı aydınlatan uçsuz bucaksız bir ışık kaynağı olur. Sevgi, nerede olursa olsun, oraya ayrı bir güzellik katar.Kalplerinizi, çevrenizi ve hayatınızı sevgiyle besleyin. Çünkü sevgi zor durumda çare, yalnızlıkta yoldaş, hüzünde sevinç kaynağıdır. Sevgi, hayatı yaşanılır kılan ve sabretmeyi öğreten en güzel kaynaktır. Hayat yolculuğunda yaşamınıza anlam katacak ne varsa en güzel şekilde onları bulmanızı ve en mutlu şekilde aradıklarınızı yaşamanızı dilerim.
Psk. Dan. Mehmet Emin Keklik
