Edemeyeceğiz.
*
*
Öğretmenlerle ilgili büyük bir klişe vardır ve bu klişe tüm öğretmenlerin öznesi olmak istediği tek bir cümleden oluşur.
”Hayattaki en büyük şans küçükken iyi bir öğretmene rast gelmektir.”
Hepimiz kendimizi bu cümlenin kahramanı ilan ettiysek asıl konumuza geçebilirim. Bu arada gerçekten bir öğretmen kendini en iyi öğretmen olarak görmüyorsa işini en iyi yapması da pek mümkün değildir.
Cümlenin hepimizi şevke getirdiği ortada ancak yeni nesille birlikte bu cümlenin de yeni nesle ayak uyduracak şekilde düzenlenmesi kaçınılmaz olmuştur. Öğrencinin şansını belirleyen bu sihirden yola çıkarak öğretmenlere nasıl uyarlanabilir onu düşündüm ve bunu bulmak çok fazla vaktimi almadı. Hatta öyle ki birden fazla cümle kafamın içerisinde cereyan etmeye başladı. Bu cümlelerin hepsi de birbirinin içine geçmiş dişliler olduğu için, biri olmadan diğeri de eksik kalacağı için kesip biçmeden tamamını buraya yazmayı uygun gördüm. O zaman ilk uyarlamadan başlıyorum.
*
Hayattaki en büyük şans öğretmenken iyi bir veliye rast gelmektir.
Bütün öğretmenler karşısında başarılı olmak isteyen, idealleri olan, hevesli öğrenciler görmeyi elbette ister ancak Yüce Honos’un Ütopya’sında bile bu pek mümkün değildir. E hal böyleyken zorluk çıkaracak öğrenciler elbette olacak, peki bununla nasıl başa çıkacağız?
Bunun başa çıkılacak bir şey olup olmadığı bile ayrı bir soru işaretiyken asıl başa çıkmamız gereken şeyin öğrencisine toz kondurmayan veliler olduğunu inkar edecek tek bir kişi yoktur. Varsa da bir çıkarı mutlaka söz konusudur. Öğrenciyi yola getirme mevzusuna her ne kadar katılmıyor olsam da sınırlarını bilen öğrenciler elde edebilmek için veli desteğini mutlaka arkamıza almamız gerekmektedir. Bu yüzden veli öğretmen işbirliği çok önemlidir. Veli-öğretmen işbirliği denilince de veliler öğretmenden hesap sorma yoluna gidiyorlar, elbette öğretmenin görevi öğrencisiyle beraber veliyi de nezaketle eğitmektir. Bunun tam tersi durumlar da yeni nesil velilerin diline pelesenk olmuş cümleler içermektedir.
*
”Benim oğlum/kızım yapmaz” diyen veli en çok kendi çocuğuna zarar verdiğini bilmelidir, çocuğu ile öğretmeni arasına girerek araya uçurumlar koymakta, o öğrencinin öğretmeniyle olan ikili ilişkisine büyük zarar vermektedir.
*
O zaman velinin şu dengeyi iyi sağlamasından başka çare yoktur, ”ne eti senin kemiği benim” diyecek ne de ”benim oğlum/kızım yapmaz” deyip çocuk ile öğretmeni karşı karşıya getirecek. Yazıya başlarken söylediğim ”edemeyeceğiz” cümlesinin geçerliliği elbette yoktur. Veliler ”ne demek edemezmiş ya” diyerek okumaya gelsinler diye yazdığımı itiraf ediyorum.
*
Diğer cümle uyarlaması bir başka yazıya kaldı, peki cümle ne?
Hayattaki en büyük şans öğretmenken iyi bir idareye rast gelmektir!
